SENDEN NEFRET EDİYORUM ABBAS

Evet Çiçek Abbas. Konumuz ciddi ciddi Çiçek Abbas.

Abbas, minibüs şoförü Şakir’e muavinlik yapmaktadır. Şakir, Nazlı’yı bir yıldır evlenme vaadiyle oyalamaktadır. Nazlı, babasının isteğiyle minibüsü olduğu için Şakir’le sözlenmiştir. Fakat Şakir’in gözü dışarıdadır. İki yüzlü Abbas’ın gözüyse Nazlı’dadır. Nazlı’yı elde edebilmek için fırsatları değerlendirir ve Şakir’i karşısına alır…

Bu kadar karikatürize ve yüzeysel karakterleri derinlemesine analiz etmeye kalkmak tabii ki komik olur. Olsun varsın, ah çekinme! Bırakın iki dalgamızı geçelim.

Televizyonu genel olarak geceleri reklam arası Türk filmi koyan ucubik kanallardaki yeşilçam filmlerini izlemek için kullanıyorum. Birkaç filmle beraber Çiçek Abbas, bu kanallarda batmayan güneş gibi. Daha iyi bir şey yoksa çaresiz izlemeye başlıyorum. Ve Abbas Şakir’i taklit eder vaziyette kırmızı deri ceketiyle, o salak botlarıyla belirdiği andan itibaren sinirden zap yapamayacak hale geliyorum. Hele filmin her şeyi arak Abbas'ın arkasında duruşu, ona kazandırışı yok mu... Tabii ki acıyıp sinsi Abbas'la empati kuracak değilim, Allah muhafaza. Abartma, salla demeyin. Bırakın başka dert yokmuş gibi iki nefret kusalım.

Abbas’ı Şakir’in deyimiyle şebeğe dönmüş halde her görüşümde aklıma tanıdığım o kadar çok kişi geliyor ki… Ceketin aynını giydi diye kendini oldu sananlar... Artık onun da minibüsü var diye denk olmayı geç, üstünlük taslayanlar... Senden çaldığını sana satmaya kalkanlar... Saygısızlaşanlar. 

Burada bence meselenin aslı  ne hayat kurmak, ne minibüs, ne Nazlı. Şakir kasap dükkanı sahibi olsaydı Abbas gider tam karşısına kasap dükkanı açardı. Pazarcılık yapsaydı karşısına tezgahı açar, aynen onun gibi bağırırdı. Nazlı değil Ayşe olsa Abbas Ayşe’yi isterdi, Fatma olsa Fatma’yı. Sadece Nazlı'yı seviyor, bütün bunları Nazlı için yapıyor olsaydı neden Şakir kılığına girsindi?

Tik-si-ni-yo-rum.

Yanında çalıştığın adamın kadınına göz diktin. İşine göz diktin. Kılığına kıyafetine jargonuna kadar göz diktin. Bırak kınanmayı, destek gören de sen oldun.

Sen bir ömrü kıskançlık içinde geçirdin Abbas.

Toplumdan bana ne, tam bir zavallısın Abbas.

Senden de, senin gibilerden de nefret ediyorum Abbas.

Herşeye tamam. Mahalleliye ne oluyor? Size ne? Garibanın teki minibüs aldı ya, hepsi kendi almış gibi alkışlar, kahvede şak şaklar…

Bu kalibredeki bir filmde tabii ki karakterlere varoluş sorgulatmalarını bekleyecek kadar umutlu değilim hiçbir zaman. Ama yönetmen Sinan Çetin, senarist –bir Altın Portakal da buradan kazanan- Yavuz Turgul neden bu ezik goygoyunu yaptı diye düşünürken şunu buldum:

“Senaryoyu yazan Yavuz Turgul bu film için o dönemde gazetelerde haber olan bir minibüs şoförünün sevdiği kızı kaçırması olayından ilham aldığını belirtmiştir. İlk taslakta, filmin yoksul ama iyi kalpli kararkteri Abbas, filmin sonunda sevdiğine kavuşamıyor, kuytu bir yerde minibüsünün içinde donmuş bir halde ölü bulunuyordu. Bir televizyon programına katılan Sinan Çetin bu konuda şunları söylemiştir: Film o kadar dramatik gidiyordu ki, filmin iyi kalpli kahramanının sevdiğini elde etmesini çok istedik. Bu aynı zamanda o zamanki toplumun kabuklarının değişmesi için de çok önemli bir fırsattı. Genelde filmler kötü sonla bitiyor, insanlar eve ağlayarak gidiyordu. Abbas çok emek vermişti, hayalleri vardı, işine çok bağlıydı, bazen hayat istediklerinizi size vermez ama biz Abbas'a hak ettiğini vermeliydik ve verdik…”

Deseler de sen bağlamdan nedeninin tamamını çıkar.

Bu adamlar sistemi çözmüşler. Milletin ne istediğini biliyorlar. Bu yüzden bu kadar başarılı oldular, bugün hala varlar.

“Kimse kendi olamaz bu ülkede! Yenikler ve ezikler ülkesinde varolmak bir başkası olmaktır. Bir başkasıyım, o halde varım!

…

Ey yenikler! Ey ezikler! Ey lanetliler! Ey unutulmuşlar! Ey önemsizler! Korkmayın, kimse kendisi değildir, kimse! Yerinde olmak istediğiniz krallar, mutlular, padişahlar, ünlüler, yıldızlar, zenginler de öyle. Onlardan kurtulun! O zaman size sır diye verdikleri hikayeyi onların yokluğuyla siz bulmuş olacaksınız. Öldürün onları! Kendi sırrınızı kendiniz kurun, kendi esrarınızı kendiniz bulun!” [Pamuk, O. (1990). Kara Kitap. İstanbul: Can Yayınları]

Anlatabildik mi?

Ve sen, sen de bu yazıyı muhtemelen hak vererek okudun Abbas.